آیین نیکی

اربعیــن و آییــن پیــاده‌روی در آن بیــش از آن کــه یــک واقعیت ســاده دینی در بســتر اجتماع دینی شــیعه باشد، واقعیتی درهم‌تنیده از لایه‌های مختلف است که از پس قرن‌ها سنت ریشه‌دار عراقی به روزهایی رســیده کــه ســقوط صــدام، رســانه، سیاســت حا کمیت‌هــای شــیعه (از جمله جمهوری اســامی) و شــوق همیشــگی شــیعیان دنیــا برای زیــارت امام حســین(ع) آن را تبدیل بــه آوردگاهی در تقاطــع فرهنگ‌های عــرب و غیرعــرب کرده اســت. این واقعیت پیچیده درعین‌حال که نمود عشــق شــیعیان به مولای خود حســین بــن علی اســت، بازنمودی از هویت شــیعۀ عراقــی در پذیرایــی از مهمانان و زایران امام‌شــان نیز هســت. از ایــن نظــر، آیین پیــاده‌روی اربعین همچنانکه تجربۀ زیارتی مســلمانان شــیعه را در قدم قدم حرکــت از مبدأهــای مختلــف به ســوی یک مقصد مقدس نشــان می‌دهد شــامل تکثری از امــر خیر دینی اســت که در شــکل‌های مختلف از ســوی فرد یا گروه یا سازمان، در پذیرایی، ارائۀ خدمات، تدارک محل اقامت و تأمین همۀ نیازمندی‌های زایران خود را نشان می‌دهد.
آنچه در این کتاب آمده، برمبنای پرسش از الگوی فعالیت و تجربۀ خیر دینی، چه در سپهر ایرانی و چه در سپهر عراقی آن در آیین پیاده‌روی اربعین است.

مزیــت تمرکــز بــر دو وجــه ایرانــی و عراقــی خیر دینــی در اربعین این اســت کــه در خال توصیــف و روایتمردمنگارانه از موضو ع که گاه به تلاش‌هایی برای پدیدارشناسی تجربۀ امر خیر به‌مثابۀ نوعی از «تجربۀ
دینی» نزدیک می‌شــود، نحوۀ تعامل بین‌فرهنگی دو ملت عراق و ایران در «میدان» اربعین نیز شــناخته
می‌شــود. تعاملی که دربردارندۀ شــناختی از نحوۀ ابراز هویت ایرانی و عراقی در بســتر این مشارکت دینی
خاص در ایام اربعین خواهد بود.